Een award!

Blijkbaar wordt mijn blog niet alleen door de familie gelezen. Dat vind ik zeer fijn. Mijn blog kreeg zelfs een award!

Ik kreeg deze award van Sig!s, en natuurlijk wil ik graag deze award aan mijn favorieten doorgeven. De bedoeling is om 5 blogs met minder dan 200 volgers in de kijker te plaatsen. De award-winnende blogs kunnen dit op hun beurt dan ook doen, en een bedankje aan de gulle schenker op hun blog plaatsen ;-) 

Neem dus zeker ook eens een kijkje op het blog van Sig!s a.k.a.Sigrid. Dit kan je doen door op haar naam te klikken.


Aangezien ik momenteel aan het reizen ben, lees ik niet zo veel blogs. Maar ik heb toch mijn best gedaan om 5 blogs te verzamelen. 

Deze 5 personen krijgen daarom ook een award van mij! En aan jullie, mijn trouwe lezers, raad ik aan om eens een kijkje te nemen op de andere blogs. 


De eerste award gaat naar Tine. Tine en ik kennen elkaar al sinds we heel klein waren. Onze ouders zijn zeer goede vrienden, we zaten in dezelfde school (2 keer zelfs) en in dezelfde jeugdbeweging (hoera voor de scouts van Hever-Schiplaken!). Dit jaar zijn we elk op ons eigen avontuur vertrokken. Ik naar Australië en Tine naar Guatemala (en omstreken). Haar avonturen kunnen jullie HIER volgen. (trouwens Tine, ik denk dat er wel meer mensen uw blog lezen dan enkel uw mama en oma hoor... ;), en anders nu zeker en vast wel!)


De 2de award gaat naar een blog waar ik af en toe eens een kijkje op neem. Ik ken de man zelf niet, maar hij was eens samen met mij op een optreden en daar mocht hij even reclame maken voor zijn blog. Hij schrijft namelijk af en toe verslagen van optredens en zo. The M@rkec Files kunnen jullie hier vinden. 


Award nummer 3 gaat naar het reisverslag van mijn goede vrienden Annelien en Katrien. Zij gingen vorig jaar op avontuur naar Zuid-Amerika. Ze hebben daar verschillende projecten gedaan en voor goede doelen gewerkt. De verhalen van Annelien en Katrien of  Nuestro Sueño kan je hier lezen. 

Nummer 4 gaat naar een zeer creatieve man. De artistieke en creatieve leider van de Veerman. En de man die er mede voor zorgt dat elke zomeracademie vlot verloopt. Hij geeft zelfs ochtendgymnastiek tijdens de zomeracademie! Tijl Bossuyt zijn 'gedachtengang' kan je HIER lezen. 

En als laatste ga ik nog even reclame maken voor mijn 2de blog. De wereld van SoFie . Mijn lied van de dag is ondertussen helaas niet meer een lied van de dag, maar meer een 'lied van de moment wanneer ik nog eens zin heb om een lied te delen'. Maar er staat nog steeds heel veel muziek op. Dus als je ooit eens zin hebt om nieuwe (of oude) muziek te beluisteren.... Er staat een beetje een mix van alles op. En het zijn allemaal nummers die ik goed tot zeeer goed vind. 

Zo dit was het. Meer nieuws volgt in een volgende blogspot als ik voldoende dingen te vertellen heb. 

Groetjes,

SoFie

Australia day @ Healesville Sanctuary (en meer)

Er is weer bijna een week voorbij gevlogen sinds mijn vorige blogpost. Wat gaat de tijd hier snel!

Met al dat werken, lezen, fitnessen, koken, afwassen, wassen, wandelen, wandelen, winkelen, wandelen, contact houden met fijne Belgen via het internet, naar de australian open kijken op tv,... heb ik bijna geen tijd meer om mijn blog up te daten!

Op het werk gaat alles goed. Na het ontslag van de 3 andere meisjes kwam er de week nadien een hele bende Aziaten werken. Blijkbaar komen zij elk jaar tijdens het hoogseizoen voor enkele maanden werken bij garden express. De andere maanden gaan ze fruit plukken. De meeste van deze Aziaten hun Engels is niet zo schitterend, daardoor ontstaan er soms nogal grappige misverstanden. De leidster van de bende heet Tina. Zij regelt alles voor de anderen en zorgt dat iedereen werk heeft en op het werk geraakt. Haar Engels is perfect want zij woont al bijna 23 jaar in Australië¨. Het zijn wel allemaal officiële Australiërs, ze hebben allemaal de Australische nationaliteit. (Je kan dus Australiër worden zonder de taal te beheersen. Dat wist ik niet.) Ze komen uit Vietnam, Myanmar, Thailand en Cambodja.

Deze week ben ik eens een kijkje gaan nemen in de lokale bibliotheek. Mijn boek is bijna uit en ik wou lid worden om meer leesvoer te hebben. Helaas kan je geen lid worden van de bib als je niet in de staat Victoria woont. En met wonen bedoelen ze dat je een officieel adres moet hebben. Ik vertelde dit de dag later op het werk en nog een dag later kwam Tina met een hele zak boeken aandraven. Ze zei dat ze die al allemaal gelezen had en niet meer nodig had. Ik mocht al haar boeken lezen, en als ik klaar was moet ik ze aan andere mensen doorgeven of in het hostel achterlaten. Volgens haar moeten boeken doorgegeven worden. Ik vond het wel fijn om zo veel extra leesvoer te krijgen.


Vandaag (zaterdag 24/01/2013) is het Australia Day. Overal hangen vlaggen en mensen dragen allemaal kleren met de Australische vlag.
Ik werd deze ochtend wel op een zeer fijne/rare manier gewekt. Om 7:45 was ik nog heerlijk aan het slapen (met oordoppen in mijn oren tegen al het lawaai). Plots voelde ik getik op mijn schouders. Ik open mijn ogen en zie een man voor mij staan in het donker met een pet op. Hij zegt iets, maar ik versta hem niet door mijn oordoppen. Ik doe mijn oordoppen uit en kijk een beetje beter. Dan zie ik dat het Clem is die daar staat (zie enkele posts geleden). Hij vraagt of ik geen zin heb om mee naar Healesville Sanctuary te gaan (de zoo in de buurt). Toevallig had ik die zoo net aan mijn To do- lijstje toegevoegd (op aanraden van een andere collega). Ik vlug mijn kleren aangedaan, ontbeten en hup in de auto mee naar het huis van Clem en Jo.

Jo moest nog een aantal dingen regelen en Clem moest de auto nog kuisen. Maar hij wilde mij vroeg komen halen omdat hij schrik had dat ik anders misschien ergens anders naartoe zou gaan. Blijkbaar had Clem mij de voorbije weken al verschillende keren proberen te bellen. Doordat ik slechte ontvangst heb waren de telefoontjes nooit doorgekomen. Aangezien hij nooit een voicemail had ingesproken of een bericht had gestuurd wist ik dit niet. (Blijkbaar krijg je ook geen mededeling van gemiste oproepen als je slechte ontvangst hebt...). Terwijl ik aan het wachten was heb ik nog even in Peter Pan gelezen (voor zij die het nog niet weten, ik ben een grote fan van Peter Pan (en ik denk mijn lieve broer ook) de echte en de tekenfilm).

De zoo was heel mooi. Het was de eerste keer sinds ik in Australië ben dat ik emoes, koala's, kangoeroes en al die andere Australische dieren gezien heb. Ik moet wel zeggen dat ze er hetzelfde uitzien als in planckendael... We zijn ook naar een vogelshow geweest en een show over het vogelbekdier. De uitstap was zeer fijn en ik ben blij dat ik dankzij Clem en Jo er geraakt ben.

Voor de rest denk ik dat er deze avond nog een feest is in het hostel (zoals eigenlijk elke zaterdag) maar deze keer zal het in het thema van Australia day zijn.


En dan nu nog enkele weetjes:
- In alle dorpen waar ik tot nu toe geweest ben in deze buurt hebben ze in de dorpskern telkens 3 ronde punten. Ik weet niet echt waarom, maar het viel mij op dat ze overal 3 ronde punten hebben. Deze verbinden de Main Road met alle andere wegen.

- Elke ochtend als ik met het busje naar het werk rijd rond 6:30 geniet ik van de prachtige zonsopgang. We rijden dan altijd tussen de bergen en de zon komt dan net boven de toppen (of soms nog net niet) en dan zie ik een prachtige roze of oranje gloed. Zeer mooi!

- De Australiërs denken er over om hun vlag te veranderen (vooral voor sport evenementen). Ze willen de union jack (vlag van UK) er uit halen en deze vervangen door een gele en een groene streep (de kleuren van de outfit van Australische sporters). Ze vinden dat als de Australische vlag naast de vlag van the UK en die van Nieuw-Zeeland hangt het allemaal te hard op elkaar lijkt. (en ze hebben misschien wel een punt)

- Het volgende weetje is vooral voor mijn broer: blijkbaar is het zeer goed om veel vragen te stellen. Op mijn werk stel ik heel veel vragen over vanalles en iedereen en dat vinden ze zeer fijn. Iemand zei zelfs dat ik misschien wel mijn job te danken heb aan het feit dat ik de enige was die ook daadwerkelijk de namen wilde weten van de bloembollen waarmee ik aan het werken ben. (Ik zou het nog al belachelijk vinden moest ik thuis komen, zeggen dat ik 3 maanden in een bloemenkwekerij heb gewerkt en dat dan iemand zou vragen welke bloemen en dat ik dan zou moeten zeggen: geen idee eigenlijk)

- Australiërs verkorten heel veel worden en voegen er dan een 'ie' aan toe. (Breakfast wordt brekkie, BBQ wordt Barbie, ...)

- Elke zondag zie je hier heel veel wielertoeristen (zoals in België) ze proberen hier dan al de bergen/heuvels te beklimmen. Soms rijden ze alleen en soms zie je een heel peloton.

- Een helm is hier voor iedereen verplicht op de fiets.

- Fluo vestjes (of hesjes) zijn hier verplicht als je ergens werkt waar er mules of vorklifttrucks rijden.

- Australiërs zijn heel veel bezig met hun gezondheid. Ze nemen vaak extra vitaminen en je hebt hier overal health coaches, kinesiologen, gezondheidstherapeuten,...


Dat was het voor vandaag.

Heel veel liefs and a happy Australia Day!

Dikke knuffel,

SoFie

Australian Open

Zondag 20 januari ben ik naar de Australian Open in Melbourne geweest. Kirsten Flipkens moest spelen, en ik dacht dat het wel fijn zou zijn om voor haar te gaan supporteren. 

Ik had eerst via het internet gewone tickets gekocht, waarmee je naar alle wedstrijden kan gaan kijken behalve de wedstrijden in de Rod Laver Arena (alle hoofdwedstrijden) en de wedstrijden in Hisense Arna (de 2de belangrijkste wedstrijden). 

Toen ik daar aankwam wilde ik naar het dubbel tennis gaan kijken in de Margaret Court Arena (daar gingen de zussen Williams spelen tegen Nadia Petrova en Katarina Srebotnik. Helaas bleek dat je daar meer dan een uur voor moest aanschuiven om daar binnen te geraken. Voor elke interessante wedstrijd die ergens in een Arena was waar ik voor had betaald moest je heel lang aanschuiven. Toen besloot ik, ik ben nu toch al hier, misschien kan ik eens vragen hoeveel het kost om een ticket upgrade te doen en naar de hoofdwedstrijden te gaan kijken. Uiteindelijk viel het beter mee dan gedacht, en omdat ik net mijn eerste loon had gekregen besloot ik om een upgrade te doen en een ticket te kopen voor de Rod Laver Arena. Dan had ik een vaste zitplaats, moest ik niet aanschuiven en mocht ik heel de dag zoveel binnen en buiten als ik wil. 

Mijn plaats was vrij goed (zie een van de foto's onderaan) en ik kon nog net het einde zien van de wedstrijd tussen Ekaterina Makarova en Angelique Kerber. 

Daarna was het even wachten en toen begon de wedstrijd tussen David Ferrer en Kei Nishikori. Een zeer mooie wedstrijd om te zien en af en toe vrij spannend. Een aantal mooie punten zien maken. Ik was aan het supporteren voor David Ferrer, en die heeft gelukkig gewonnen. 

Na de overwinning van Ferrer was het de beurt een Kirsten Flipkens. Zij moest het opnemen tegen Maria Sharapova. Ik had een bord gemaakt voor Kirsten Flipkens om haar wat aan te moedigen. Maar helaas heeft het niet geholpen. 

Tussen de wedstrijden door heb ik op het grote scherm nog even naar de wedstrijd van de zussen Williams gekeken. Die was ook best wel spannend. 

Toen de wedstrijden in de Rod Laver Arena even gedaan waren (de volgende begonnen pas om 19 uur). Ben ik even gaan rondwandelen en naar enkele "kleinere" wedstrijden gaan kijken. Helaas was daar nergens schaduw en dat was absoluut bakken. Ik ben dan nog even naar de standjes van de sponsors gaan kijken. In dat gedeelte leek het een beetje zoals op een Belgisch festival. Met als enige verschil dat je voor elk ding van een sponsor ook ongeveer 30 minuten moest aanschuiven. Daar had ik niet echt zin in. Nog even in een van de vele fanshops geweest. Uiteraard is alles hier zeer prijzig. Ze hebben wel een aantal mooie en leuke dingen, maar ik vond dat ik al genoeg geld had uitgegeven aan mijn tickets. 

Ik vond het wel zeer fijn en ik ben blij dat ik ben gaan kijken. Ik denk niet dat ik daar anders ooit nog een kans voor zal krijgen.

Nog enkele weetjes:

- De ballenrapers (zowel jongens als meisjes) moeten echt wel hard 'werken'. Ze hebben ook heel veel regels waar ze zich aan moeten houden. Als ze een bal oprapen moeten ze heel hard lopen en meteen terug op hun plaats gaan staan. 

- Maria Sharapova is echt heel groot. En ze roept in het echt nog harder dan op TV. Haar gekreun stoorde zelfs de Canadezen die naast mij zaten. 

- Wanneer er een rally bezig is, mag je niet te luid praten en moet je op je stoel blijven zitten. Pas tijdens een korte pauze (tussen 2 punten door) mag je eventueel naar binnen of naar buiten gaan als je dat wil. Tijdens deze korte pauzes komt er om de 3 meter iemand van de security op het terrein. 

- Na elke set veranderen de lijnrechters en de ballenrapers. Ze marcheren dan netjes in een rij, zeer gedisciplineerd het veld af. 

- Als je in de schaduw wil zitten moet je normaal meer betalen. Ik had geluk en ik zat het 2de deel in de schaduw zonder dat ik meer moest betalen. 

Weetjes en meer

Dag beste lezers van mijn blog,

Ik heb gisteren eens de moeite genomen om mijn blog helemaal zelf te lezen en blijkbaar zeg ik soms dingen dubbel en gebruik ik heel veel 'dus'. Bij deze zal ik proberen mijn blogpost iets beter na te kijken. Want nakijken is uiteraard belangrijk, maar niet altijd handig als je maar voor een beperkte tijd op het internet kan.

Op het werk is het nog steeds zeer leuk. De andere 3 meisjes die er werkten zijn wel gisteren ontslagen. De baas kwam zeggen tegen mij dat ik mocht blijven want ze vinden dat ik hard genoeg werk en goed mijn best doe. Normaal kan ik tot eind maart blijven heeft hij gezegd. Zeer goed, want op 1 april ga ik terug naar Sydney want dan komen mijn ouders (geen grap hoor). Dan kan ik genoeg geld sparen om de rest van mijn reizen te betalen. Het loon is hier trouwens ook zeer goed (maar dat had ik misschien al eens vermeld).

De weetjes:
- De bloemenkwekerij waar ik werk heeft de grootste online bloemenwinkel van heel Australië (je kan altijd eens een kijkje nemen op http://www.gardenexpress.com.au/).

- Ze kweken hier ook de Wolemine Pine tree (als je naar mijn foto's van in Sydney gaat van de botanic gardens zal je daar ergens een bordje zien staan over de Wolemine Pine,  "as rare as a living dinosaur" of zoiets). Deze bomen zijn zeer zeldzaam en onze kwekerij heeft als enige in de staat Victoria de rechten om deze boom te mogen kweken.

- Zeer milieubewust als het op elektriciteit besparen aankomt, maar in de winkel geven ze je wel altijd 1000 plastic zakjes. Als je drinken koopt steken ze dat in een aparte zak en zo kan het zijn dat je soms met 10 verschillende plastic zakjes naar huis gaat. Maar ik neem altijd mijn boodschappentas mee, en zeg dan dat ze alles daar in mogen steken. De verkoopster kijkt dan eens raar, maar steekt toch al mijn inkopen in mijn boodschappentas.

- Wat ze hier ook niet doen is recycleren. Soms maken ze wel een onderscheid tussen plastic flessen, blikjes en glas en de rest, maar op veel plaatsen gooien ze gewoon alles samen in de vuilzak.

- Elke dag zie ik hier heel veel kleurrijke vogels. Papegaaien, kaketoe's, parkieten,...

- Ze zijn er hier in Australië in geslaagd om wegen te hebben die nòg slechter zijn dan die in België. Deze wegen zijn wel absoluut in de minderheid, maar elke ochtend als we naar het werk rijden moeten we langs een weg die 3 km lang is, en nog erger is dan de nonnenveldweg! En hij kronkelt en gaat op en neer. Tel daar dan nog eens een gekke chauffeur bij op en allemaal mensen die moeite aan het doen zijn om wakker te worden, plezier verzekerd!

- Als je wil mag je hier in Australië je nummerplaat zelf kiezen.

- De mensen op het werk en in hostels vinden mij allemaal een talenknobbel. Voor iemand met 'geen taalgevoel' (of zo werd het in het middelbaar toch verwoord door mijn leraar Duits) is dat best wel grappig dat iedereen mij nu complimenten geeft over mijn Engels en zelfs mijn Frans. Ze vinden ook dat ik heel veel talen kan spreken. (wat niet echt het geval is)

- In de winkels ronden ze je rekening altijd af (soms naar beneden) de prijzen gaan tot op 0,01 cent nauwkeurig, maar de kleinste munt is één van 5 cent. Als er op je rekening 8,32 staat betaal je eigenlijk 8,30. Zouden ze in België ook kunnen doen, ipv al die kopere munten.

- De naam Emerald is zeer goed gekozen (voor de wicked fans, het doet me heel hard denken aan de Emerald city en ik begin dan vaak dat liedje te zingen van one short day...). Voor wie het niet weet, Emerald betekent eigenlijk Smaragd. En een smaragd is een groene edelsteen/mineraal.
Als ik hier rond kijk zie ik ook echt overal groen. Soms zie je tussen de groene bomen en struiken de huizen niet eens staan. Iedereen heeft hier heel veel bomen of struiken.

- Als ik even niet weet wat doen ga ik aan het meer zitten en mondharmonica spelen (het enige instrument dat ik heb meegenomen). Of ik zet mij in de TV kamer en speel een beetje gitaar, of ik lees een boek.

- Ik heb hier ook een nieuw hobby: als het kan ga ik naar de fitness. Ik heb een abonnement voor een maand aangemaakt. Zo blijf ik toch nog een beetje in conditie. En als ik dan terug kom kan ik er meteen weer invliegen bij de voetbal en volleybal.


Dit was het voor  vandaag beste vrienden.

Tot de volgende blogpost!

Heel veel groetjes,

SoFie

Garden Express en omstreken

Hieronder enkele foto's van mijn hostel, mijn werk, de buurt en Melbourne.

In het weekend (zondag) ben ik nog eens naar Melbourne centrum geweest waar ik met Sarah (uit Keerbergen) heb afgesproken. We hebben een beetje rondgewandeld en niet zo veel gedaan, maar het was wel gezellig. En nu ken ik Melbourne centrum toch al wel wat beter. 

Elke dag zijn er 3 busjes van het hostel die iedereen naar hun werk brengen. Mijn busje vertrekt om 6:30, vrij vroeg. Maar ik sta nu elke dag om 5:30 op, want anders kan ik mijn mails niet nakijken. 

De mensen die met die busjes rijden, rijden als gekken! Ik vind het wel een goede service, want moesten we het openbaar vervoer gebruiken, dan zouden we ongeveer 2 uur heen en 2 uur terug onderweg zijn. En te voet is ook niet echt een optie. Er zijn wel mensen die een auto kopen, maar ik denk dat dat toch iets duurder uitkomt op lange termijn. Als je het busje gebruikt betaal je 6 euro per dag heen en terug. Wat ongeveer hetzelfde is als het openbaar vervoer. Dus ik vind het wel goed. 

Het werk is heel fijn, de collega's zijn zeer vriendelijk en er zit voldoende variatie in. We werken voornamelijk binnen, dus hier zal ik mijn bruine kleurtje weer een beetje verliezen vrees ik. 

Voor mijn meter en de andere mensen die het willen weten... Ik zit nu enkele 100den kilometers in het binnenland, dus golfsurfen zal hier niet mogelijk zijn. Er zijn hier welk enkele mooie meren in de buurt, dus andere versies van surfen zouden eventueel wel kunnen. Maar ik heb enkel tijd in het weekend. 

En ik zit ook niet in de buurt van de bosbranden. 

Alpacca's in de buurt van ons hostel

Op het werk

De verpakkingsmachine

Sabrina uit Duitsland

Elisabeth uit Duitsland

Josefin uit Zweden

Zo zijn we werk gaan zoeken, deze foto hebben we genomen vlak nadat we hoorden dat we vrijdag waarschijnlijk konden beginnen. We waren heeeel blij!

Aan het wachten op het busje na het werk.

De mooie lucht in het hostel

Een mooi uitzicht toen ik gaan solliciteren was bij de bomenkwekerij

Zo zoekt men werk...

Ferntrees

De straat van mijn nieuw hostel

Hier heb ik ontvangst met mijn GSM

De weg naar mijn hostel

Mijn hostel, in de natuur

Het meer vlak bij mijn hostel

Zwembad bij het meer

Speciaal voor Jacob, ook in Melbourne hebben ze Hang spelers

Goede muzikanten in Melbourne

Weetjes

Nog enkele weetjes:

- Australiërs willen geen energie verspillen, aan elk stopcontact hebben ze een schakelaar, zodat je het gemakkelijk kan uitzetten. (Zouden wij in België ook kunnen doen, een goed idee voor onze mossers!)

- Hier in deze streek staan heel veel 'ferntrees' of bomen van varens. Die zijn helemaal niet groot (3 meter) maar sommige zouden al wel meer dan 100 jaar oud zijn. Ik vind dit heel mooie bomen.

- Veel meisjes/vrouwen doen hier lintjes in hun haar, zoals vroeger met een strikje. Ze zitten dan zeker 15 minuten te prutsen om hun strikje net goed te krijgen. Sommige lijken dan een beetje op een paasei.

- Van alle backpackers die ik al ben tegen gekomen denk ik dat 80% heel veel rookt en ongeveer 95% vrij veel drinkt. Aangezien deze 2 dingen hier in Australië nogal duur zijn, hebben veel backpackers geen geld meer en daarom komen ze allemaal naar hier om te werken.

- Het openbaar vervoer heeft in elke staat een andere betaalswijze. In Sydney (NSW) werkte het met een  my multi kaart en hier in Melbourne (Victoria) heb je een Myki kaart nodig die je dan zelf moet opladen en je moet altijd als je de bus opstapt touch on doen, en als je afstapt touch off.

- In Australië zijn de uitdrukkingen een beetje anders. Als je iets goed gedaan hebt en men zou normaal 'proficiat' zeggen, of 'goed gedaan' dan zeggen ze hier 'Good on ya' (of hoe je het ook schrijft).


Zo, dit was alles wat ik voorlopig kan bedenken. Tot de volgende!

Joepie, ik heb werk!

Sinds ik in Emerald ben aangekomen ben ik zo veel mogelijk bezig geweest met het zoeken naar werk.

Dinsdag heb ik 11 telefoontjes gepleegd en enkele mails verstuurd. Maar de mensen met wie ik aan het bellen was vertelden mij dat er waarschijnlijk niemand gaat reageren op een sollicitatie via telefoon, tenzij ze echt wanhopig op zoek zijn naar iemand om te komen werken. Een van de kwekers zei dat ik het best gewoon persoonlijk langsga bij alle kwekerijen.

Dit is niet zo praktisch zonder auto, maar ik besloot het er toch op te wagen. Ik vertelde 's avonds in het hostel dat ik de volgende dag naar Monbulk ging gaan (blijkbaar is dit de bloemenhoofdstad van Victoria en zitten alle grote bloemenkwekerijen hier). Er waren enkele meisjes die wel mee wilden gaan, want zijn waren ook op zoek naar werk.  (Josefin uit Zweden en Elisa en Sabrina uit Duitsland)

Woensdag om 8 uur opgestaan, ontbijt en dan de bus naar Belgrave om daar dan de bus naar Monbulk te pakken en daar te beginnen rond dwalen. Monbulk is best wel groot en er zijn vrij veel kwekerijen. Gelukkig had Karen van het hostel ons gezegd dat we het eens bij garden express moesten proberen.

We gingen daar binnen, vulden onze gegevens in en gingen verder op pad. We bezochten nog 3 andere kwekerijen, maar aangezien we te voet waren duurde dat heel lang. Toen we 's middags aan het lunchen waren kreeg Josefin telefoon. We mochten vrijdag alle 4 beginnen werken. Wij waren natuurlijk super blij, maar we wisten totaal niet wat te verwachten. Blijkbaar had de mevrouw al naar ons allemaal gebeld, maar de ontvangst met mijn GSM is hier heel slecht!

Toen ik terug in het hostel kwam merkte ik dat ik nog een telefoon had gekregen, van een boomkwekerij waar ik dinsdag een mail naar had gestuurd. Zij nodigden mij uit om op sollicitatiegesprek te komen de volgende dag. Ik dacht, ik kan daar voor de zekerheid ook maar naar toe gaan, stel dat mijn andere job toch niet doorgaat...

Donderdag 2 bussen genomen en dan nog 5 kilometer gewandeld om bij de boomkwekerij aan te komen. Het gesprek ging goed, maar blijkbaar waren ze voorlopig enkel op zoek naar iemand die permanent bij hun kon blijven werken. Ze hadden al enkele backpackers die er nu werkten en moest daar iemand van wegvallen gingen ze mij opbellen.


Vrijdag the big day! Om 6 uur opstaan, want om 6:30 vertrekt het busje van het hostel om ons naar het werk te brengen. Dat is hier wel goed geregeld, het hostel heeft 3 busjes die elke ochtend en namiddag de mensen naar hun werk brengen en komen ophalen. Je moet hier wel 6 dollar voor betalen, maar als je met de bus zou gaan zou je even veel betalen en veeeeel meer tijd kwijt zijn.

Hier is een omschrijving van mijn werkdag:
7:00 Beginnen met werken, we krijgen zo een ouderwetse kaart waarmee we moeten inchecken om te zien dat je wel op tijd begint en niet te vroeg stopt. Je moet elke dag in en uitchecken. De bedoeling is ook dat je om 6:57 incheckt, zodat je op post bent om 7:00.

Mijn eerste job was allemaal zakjes met bloemen met karton rond (waarop de soort bloemen en de instructies stonden) per 5 inpakken en dan in dozen steken.

9:00 er gaat een luide bel, pauze. We krijgen 10 minuten pauze en mogen koffie of thee drinken. Na 10 minuten gaat er weer een luide toeter en moeten we terug gaan werken. Hier wisselen ze om de 2 uur van job, dus nu mocht ik iets anders doen.
Ik moest aan een lopende band staan en de bloembollen een beetje gelijk verdelen zodat ze gelijk in een machine gaan. Deze machine telt de bloembollen en doet ze dan zo in zakjes. Josefin moest nu mijn job van daarvoor doen.

11:00 weer 10 minuten pauze met de luide bel. De andere collega's zijn zeer vriendelijk. Er is een familie waarvan de mama, papa en dochters er allemaal werken. Ik probeer iedereen te leren kennen, maar dat is niet zo eenvoudig als je maar 10 minuten pauze hebt. Na de pauze mocht ik weer mijn eerste werkje doen.

13:00 lunch time! We krijgen een half uur middagpauze. Blijkbaar is het op vrijdag normaal de gewoonte dat ze 's ochtends aan de receptie iets bestellen dat dan door 1 iemand wordt afgehaald bij de lokale fish en chips. Wij wisten dat niet, maar gelukkig hadden we onze boterhammen bij.

15:30: de laatste bel, wat wil zeggen dat we naar huis mogen. We moesten onze klokkaart nog uittikken  en daar hing een briefje dat we alle 4 naar de receptie moesten. We hadden eigenlijk om voorhand al gezegd dat we graag wilden vragen hoe lang we daar konden blijven werken en hoeveel we zouden verdienen. Helaas was alleen de dame van de administratie daar. Zij gaf ons alle vier een starterspakket met heel veel informatie en veel formulieren om in te vullen. Ik denk wel dat dit een goed teken is. Maandag mogen we alle 4 terug komen om 7:00 uur.



Ik ben echt heel blij dat ik zo snel werk gevonden heb. Als ik terug internet heb zal ik proberen foto's online te zetten.

Het probleem is dat hier heel veel Aziaten in dit hostel zitten, en als die niet aan het werken zijn zitten ze bijna heel de tijd films te downloaden op het internet. Aangezien je maar met 25 personen maximum op het draadloos netwerk kan, kan ik enkel op het internet als de Aziaten slapen, zoals nu dus (hoewel er hier naast mij toch wel 2 vlotjes aan het downloaden zijn)

En het andere probleem is dat ik hier heel slechte ontvangst heb met mijn GSM. Ik moet altijd de berg opwandelen.

Maar ach, dit zijn maar kleine problemen. Zo lang ik af en toe iets kan posten op mijn blog is het goed. En nu ik werk heb is die GSM al weer iets minder belangrijk.

Zo, dit was het. Als iemand nog vragen heeft over mijn werk: shoot!

Groetjes,

Een gelukkige SoFie die elke dag geniet!

Van St. Kilda naar Emerald

Dag trouwe lezers van mijn blog!

Een overzicht van waar ik mij de voorbije dagen mee heb bezig gehouden:

Zaterdag 5/01/2013

Het ontbijt in mijn hostel in St Kilda zijn pannenkoeken. Elke ochtend mag je hier maximum 3 pannenkoeken eten. Zeeer goed voor de lijn hoor... 

Op het internet en in de straten heb ik nog een beetje verder naar werk zitten zoeken. Misschien had ik mij de zoektocht naar werk iets te gemakkelijk voorgesteld. Maar ach, ik ben een optimist, dus ik zal wel iets vinden. 

Ik ben ook nog even gaan wandelen in St. Kilda en naar het strand geweest. Er was echt heel veel wind en toen ik aan de oceaan kwam zag ik wel zeker 50 kite surfers in het water. En de meeste konden het wel vrij goed. Ik heb er toch ook wel een paar serieus zien vallen nadat ze bijna 8 meter in de lucht vlogen.

Toen ik terug in het hostel kwam heb ik nog eens proberen te bellen naar Clem en Jo. Ik zal even kort proberen uit te leggen wie dat zijn.
Zoals jullie waarschijnlijk wel weten heb ik mijn laatste 3 maanden in België in de bloemenkwekerij van Bart Van der Geest gewerkt in Schiplaken. Bart heeft een nonkel die 49 jaar geleden naar Australië is verhuisd en daar nog steeds woont. Die nonkel is Clem en die is getrouwd met Jo. En Clem kende ook mijn opa en oma en nog een aantal grootnonkels en groottantes van mij.
Ik kreeg ze dan uiteindelijk toch aan de lijn en ik mocht al meteen de volgende dag op bezoek komen.

's avonds heb ik nog met een meisje uit Nederland rondgehangen, zij ging maandag al naar Uluru. Ook wel fijn, dat staat nog op mijn planning.

En daarna heb ik nog (een beetje impulsief) gesolliciteerd voor McDonalds, je weet nooit en meestal zoeken ze daar ook wel mensen.

Zondag 6/01/2013

Vrij vroeg opgestaan om dan de tram en trein te nemen naar Belgrave waar Clem mij ging komen ophalen. Het was wel even zoeken, want Clem en ik hadden elkaar nog nooit gezien, maar na even rond te wandelen in het station had ik hem wel herkend. Hij lijkt een beetje op zijn broer, Sylvester, maar nu ook weer niet te veel. 

In de autorit van het station naar hun huis vertelde ik aan Clem dat ik op zoek was naar werk. En hij was meteen zeer enthousiast en wilde mij echt helpen. 

Aangekomen bij hun huis was ik aangenaam verrast, het ligt op zo een leuke locatie en het is echt een gezellig, groot en mooi huis. Hun tuin is ook prachtig. 

We hebben een beetje zitten babbelen en ik moest ook nog eens uitleggen hoe ik juist familie was van Frans en Louisa. Dat heb ik dan gedaan aan de hand van onze foto's van het weekend met de familie. Clem en Jo vonden wel dat wij een grote familie hebben. 

Clem en Jo schoten meteen in actie om mij te helpen, ze begonnen telefoonnummers in de yellow pages op te zoeken, hun dochter zocht op het internet een backpackers hostel op voor mensen die daar werken en na het eten zijn we in de auto gesprongen om naar allemaal fruit kwekerijen en enkele bloemenkwekerijen te gaan. Ze hebben mij heel de namiddag rondgereden en we zijn op heel veel plaatsen gestopt. Maar er was voorlopig nog geen enkele plaats waar ze iemand zochten. De mensen waren wel allemaal heel vriendelijk en heel behulpzaam. 

We zijn ook een hostel gaan bekijken in Emerald. Daar helpen ze je ook met het zoeken van een job. Het zag er mij wel een gezellig hostel uit, helemaal anders dan die in de stad.  

Maandag 7/01/2013

Ik heb nog een beetje zitten rondkijken voor werk, maar toen besefte ik dat ik eigenlijk toch wel het liefst buiten de stad zou willen werken. Zo een job in een restaurant of café  (of zelfs de McDonalds) zag ik toch niet helemaal zitten, want dan moet je weer in de drukke stad blijven wonen. Dus heb ik besloten dat ik vandaag al zou verhuizen naar het hostel in Emerald. Op hoop van zege dat er daar werk is voor mij. 

In Monbulk (het dorpje naast Emerald, waar Clem en Jo wonen) zijn blijkbaar ook heel veel bloemenkwekerijen, maar die nemen niet vaak meisjes/vrouwen aan om bloemen te plukken. Maar dat laat mij niet ontmoedigen. 

's avonds kwam ik aan in het hostel (na bijna 3 uur op de tram, trein, bus en dan nog een stuk te voet). 

Het hostel ligt echt tussen de natuur. De mensen die hier verblijven zijn hier allemaal voor langere tijd. Ik sprak al met een Duitser die hier al een jaar woont en een kerel uit Nederland woont hier ook al 6 maanden. Maar zij slapen in een tent. Want je hebt hier ook een aantal kampeerders of mensen die in hun busjes slapen. 

Het doet mij hier ook een beetje denken aan een zomerkamp of zo. Het gebouw zou evengoed een scoutslokaal kunnen zijn. Die sfeer vind ik wel leuk. 

De jongens met wie ik 's avonds aan de praat raakte hebben mij al wel veel tips gegeven voor het vinden van een job. Morgen maak ik daar zeker werk van!

Dinsdag 8/01/2013

Ik heb net op google zo goed als alle bloemenkwekerijen van uit de buurt opgezocht en nu ga ik zo veel mogelijk plaatsen opbellen en zien of ze nog iemand zoeken om te werken. 

Vandaag ga ik dus zo veel mogelijk naar werk zoeken, maar ik ga ook wel eens kijken naar het meer dat hier een beetje verder ligt. Je hebt daar blijkbaar een klein stukje waar je in kan zwemmen. 

Elke avond om 18 uur vertrekt er hier een busje van het hostel naar de supermarkt. Want anders is het wel een lange wandeling met al je boodschappen. Dus deze avond ga ik ook mijn voorraad inslaan. 

Het internet in dit hostel is ook wel niet zo schitterend, er kunnen maar 20 mensen tegelijk op het internet en anders gaat het niet. Dit wil zeggen dat het misschien wel even kan duren voordat ik iets nieuws post. Maar ik doe mijn best. 

Lieve groetjes allemaal, en ik hoop dat alle leerkrachten en leerlingen weer vol met goede moed aan de 2de helft van het schooljaar zijn begonnen. Ik wens ook alle hogeschool of universiteit studenten veel succes met hun examens. 

En al de andere werkmensen, gepensioneerden, levensgenieters,... Maak er in 2013 het beste van, en probeer net zoals ik ook je dromen waar te maken. Het loont zeker de moeite!

SoFie

Van Sydney naar Melbourne

Hi mates,

Mijn laatste dagen in Sydney waren nog zeer gezellig. Met de familie Engels en nog andere Belgen rondgehangen in Oatley, daar ook een mooie wandeling gemaakt langs het water, nog wat muziek kunnen maken, rusten,...

En dan met de nachtbus naar Melbourne. De rit is heel vlot verlopen en we waren zelfs te vroeg in Melbourne.
Het is hier echt om te bakken! Vandaag was het 44° en er was wel wind, maar die was ook heel warm. Totaal anders dan in Sydney.

Ik zit in de wijk aan het strand, een beetje uit het centrum dat was wel goed, want zo kon ik vandaag een beetje afkoelen in de oceaan. Heb dus een beetje aan het strand gelegen samen met Sarah, de zus van Sanne een goede vriendin van mij. Het was wel leuk om hier ook al met een Belgische te kunnen praten.

Voor de rest nog enkele weetjes:

 - In Australië hebben ze overal gratis openbare toiletten en die zijn meestal ook heel proper.

- Sommige auto’s en bussen die veel lange afstanden moeten afleggen hebben speciale baren vooraan. Deze constructies zorgen ervoor dat de auto/bus zo weinig mogelijk beschadigd geraakt als ze een kangoeroe of ander dier per ongeluk aanrijden.

-  Het openbaar vervoer is hier zeer goed en vlot geregeld. Voor de drukke plaatsen heb je max om de 9 minuten een trein en de iets verder gelegen plaatsen hebben om het half uur een trein. Het leuke is dat je in vele treinen de richting van de zetels kan veranderen. Stel dat je met de trein mee wil kijken, maar er zijn alleen nog zetels over die omgekeerd staan, dan kan je zo gewoon omdraaien. Zeer handig!

-  Alle bomen verliezen hier hun schors. Vooral de gumtrees, maar ook de gewone palmbomen en zo. Soms kunnen er echt grote stukken naar beneden vallen (bijna 1 m²)

- Zoals ik al eerder vermeld had heb je hier ook een aldi. Hier kan je wel merken in de aldi kopen. Voor de rest ziet hij er net hetzelfde uit als alle andere aldi’s.

-       Sommige supermarkten zijn hier 24 uur  open. In de stad heb je er ook die pas om middernacht sluiten. Je kan hier echt bijna altijd naar de supermarkt.  Als je dan gaat winkelen krijg je hier wel nog steeds super veel plastic zakjes om al je boodschappen in te doen (2 als je flessen drinken koopt).

-      -   In Sydney heb je de IMAX cinema met het grootste scherm ter wereld. Een kaartje voor een film kost 31 dollar. Op zich valt dat eigenlijk nog mee, maar ik vind dat toch te duur.

-

-       - Nu ik het toch even over prijzen heb… Sydney is een van de duurste steden ter wereld. Enkele voorbeelden: een bol schepijs kost hier 5 dollar, een sprite op cafe 5 à 6 dollar, een zwembeurt in het lokale zwembad (kleiner dan dat van Hofstade) kost 14 dollar,… En de parkings in Sydney zijn het duurst van de hele wereld. Gelukkig moest ik hier nergens parkeren. 

    Dit was het weer voor vandaag. 

    Nu ga ik nog wat verder smelten. Ik heb trouwens al een beetje zon opgestuurd.  

    Greetings,

    SoFie