Joepie, ik heb werk!

Sinds ik in Emerald ben aangekomen ben ik zo veel mogelijk bezig geweest met het zoeken naar werk.

Dinsdag heb ik 11 telefoontjes gepleegd en enkele mails verstuurd. Maar de mensen met wie ik aan het bellen was vertelden mij dat er waarschijnlijk niemand gaat reageren op een sollicitatie via telefoon, tenzij ze echt wanhopig op zoek zijn naar iemand om te komen werken. Een van de kwekers zei dat ik het best gewoon persoonlijk langsga bij alle kwekerijen.

Dit is niet zo praktisch zonder auto, maar ik besloot het er toch op te wagen. Ik vertelde 's avonds in het hostel dat ik de volgende dag naar Monbulk ging gaan (blijkbaar is dit de bloemenhoofdstad van Victoria en zitten alle grote bloemenkwekerijen hier). Er waren enkele meisjes die wel mee wilden gaan, want zijn waren ook op zoek naar werk.  (Josefin uit Zweden en Elisa en Sabrina uit Duitsland)

Woensdag om 8 uur opgestaan, ontbijt en dan de bus naar Belgrave om daar dan de bus naar Monbulk te pakken en daar te beginnen rond dwalen. Monbulk is best wel groot en er zijn vrij veel kwekerijen. Gelukkig had Karen van het hostel ons gezegd dat we het eens bij garden express moesten proberen.

We gingen daar binnen, vulden onze gegevens in en gingen verder op pad. We bezochten nog 3 andere kwekerijen, maar aangezien we te voet waren duurde dat heel lang. Toen we 's middags aan het lunchen waren kreeg Josefin telefoon. We mochten vrijdag alle 4 beginnen werken. Wij waren natuurlijk super blij, maar we wisten totaal niet wat te verwachten. Blijkbaar had de mevrouw al naar ons allemaal gebeld, maar de ontvangst met mijn GSM is hier heel slecht!

Toen ik terug in het hostel kwam merkte ik dat ik nog een telefoon had gekregen, van een boomkwekerij waar ik dinsdag een mail naar had gestuurd. Zij nodigden mij uit om op sollicitatiegesprek te komen de volgende dag. Ik dacht, ik kan daar voor de zekerheid ook maar naar toe gaan, stel dat mijn andere job toch niet doorgaat...

Donderdag 2 bussen genomen en dan nog 5 kilometer gewandeld om bij de boomkwekerij aan te komen. Het gesprek ging goed, maar blijkbaar waren ze voorlopig enkel op zoek naar iemand die permanent bij hun kon blijven werken. Ze hadden al enkele backpackers die er nu werkten en moest daar iemand van wegvallen gingen ze mij opbellen.


Vrijdag the big day! Om 6 uur opstaan, want om 6:30 vertrekt het busje van het hostel om ons naar het werk te brengen. Dat is hier wel goed geregeld, het hostel heeft 3 busjes die elke ochtend en namiddag de mensen naar hun werk brengen en komen ophalen. Je moet hier wel 6 dollar voor betalen, maar als je met de bus zou gaan zou je even veel betalen en veeeeel meer tijd kwijt zijn.

Hier is een omschrijving van mijn werkdag:
7:00 Beginnen met werken, we krijgen zo een ouderwetse kaart waarmee we moeten inchecken om te zien dat je wel op tijd begint en niet te vroeg stopt. Je moet elke dag in en uitchecken. De bedoeling is ook dat je om 6:57 incheckt, zodat je op post bent om 7:00.

Mijn eerste job was allemaal zakjes met bloemen met karton rond (waarop de soort bloemen en de instructies stonden) per 5 inpakken en dan in dozen steken.

9:00 er gaat een luide bel, pauze. We krijgen 10 minuten pauze en mogen koffie of thee drinken. Na 10 minuten gaat er weer een luide toeter en moeten we terug gaan werken. Hier wisselen ze om de 2 uur van job, dus nu mocht ik iets anders doen.
Ik moest aan een lopende band staan en de bloembollen een beetje gelijk verdelen zodat ze gelijk in een machine gaan. Deze machine telt de bloembollen en doet ze dan zo in zakjes. Josefin moest nu mijn job van daarvoor doen.

11:00 weer 10 minuten pauze met de luide bel. De andere collega's zijn zeer vriendelijk. Er is een familie waarvan de mama, papa en dochters er allemaal werken. Ik probeer iedereen te leren kennen, maar dat is niet zo eenvoudig als je maar 10 minuten pauze hebt. Na de pauze mocht ik weer mijn eerste werkje doen.

13:00 lunch time! We krijgen een half uur middagpauze. Blijkbaar is het op vrijdag normaal de gewoonte dat ze 's ochtends aan de receptie iets bestellen dat dan door 1 iemand wordt afgehaald bij de lokale fish en chips. Wij wisten dat niet, maar gelukkig hadden we onze boterhammen bij.

15:30: de laatste bel, wat wil zeggen dat we naar huis mogen. We moesten onze klokkaart nog uittikken  en daar hing een briefje dat we alle 4 naar de receptie moesten. We hadden eigenlijk om voorhand al gezegd dat we graag wilden vragen hoe lang we daar konden blijven werken en hoeveel we zouden verdienen. Helaas was alleen de dame van de administratie daar. Zij gaf ons alle vier een starterspakket met heel veel informatie en veel formulieren om in te vullen. Ik denk wel dat dit een goed teken is. Maandag mogen we alle 4 terug komen om 7:00 uur.



Ik ben echt heel blij dat ik zo snel werk gevonden heb. Als ik terug internet heb zal ik proberen foto's online te zetten.

Het probleem is dat hier heel veel Aziaten in dit hostel zitten, en als die niet aan het werken zijn zitten ze bijna heel de tijd films te downloaden op het internet. Aangezien je maar met 25 personen maximum op het draadloos netwerk kan, kan ik enkel op het internet als de Aziaten slapen, zoals nu dus (hoewel er hier naast mij toch wel 2 vlotjes aan het downloaden zijn)

En het andere probleem is dat ik hier heel slechte ontvangst heb met mijn GSM. Ik moet altijd de berg opwandelen.

Maar ach, dit zijn maar kleine problemen. Zo lang ik af en toe iets kan posten op mijn blog is het goed. En nu ik werk heb is die GSM al weer iets minder belangrijk.

Zo, dit was het. Als iemand nog vragen heeft over mijn werk: shoot!

Groetjes,

Een gelukkige SoFie die elke dag geniet!